ای خوشا آب و هوای کربلا

                                      گریه کردن پا به پای کربلا

                                                   کربلایی که از آن بوی سیب می آید

                                                                   هنوز ناله مردی قریب می آید

نمیدونم چرا ؟ نمیدونم...

شلمچه هم برام کربلاست

یه حسی بهم میگه باید جواز شلمچه رو یا از حضرت عباس بگیرم یا امام حسین

یا ...

هر سال که خواستم برم شلمچه قسمت شد و طلبیدن که رفتم هر دفعه یه چیزی پیش میومد و فکر میکردم دیگه جور نمیشه که برم ولی نمیدونم چرا من و با این بار گناهم و سیاهی قلبم راه دادن ....

فقط کافیه یه بار ... یه بار پا تو اون صحرا بزاری دیگه آروم و قرار نداری ؛ دیگه وقتی به  مهمن ماه و اسفند که نزدیک شدی بیتاب میشی انگار یه گمشده داری وقتی هر شب جمعه که میری مزار شهدا یه جور دیگه قبرار و نگاه میکنی با التماس ... منت میکنی اشک تو چشات جمع میشه ؛ ولی حرفی واسه گفتن نداری ... هیچی... هیچی...

دریغ از یه کلمه... دریغ...